Twee weken geleden schreef ik onderstaande column naar aanleiding van een motorongeluk van een directe collega:
--------------------------------------------------------------------------------
Buiten loert een monster. Een groot grommend monster. Het monster heeft vele gezichten, dat wel. Soms is het monster rustig, bijna vriendelijk. Vooral als het niet teveel mensen ziet, kan het monster zelfs rustig een dutje doen. Op andere momenten is het monster minder vriendelijk. Dan moet je op je hoede zijn, want voor je het weet slaat het door en is het monster niet meer in toom te houden. Het brult, het dringt en duwt om genoeg ruimte en het laat stinkende rookpluimen ontsnappen.
Het gezicht dat het monster je laat zien hangt af van de plaats waar je het monster tegenkomt, maar ook dat is verraderlijk. Ook het tijdstip op de dag is van belang. Dit monster heeft zo zijn routines. Waar het zojuist nog rustig was, rekt het monster zich nu uit. Wie weet krijgt het even later een woedeaanval. Je zo snel mogelijk uit de voeten maken helpt helaas niet. Als het monster merkt dat iedereen z?n pas versnelt, schichtig achterom kijkt en probeert zich, net als de anderen die in de buurt zijn, uit de voeten te maken, dan is het pas echt in z?n element. Het komt brullend tot leven en laat zich niet meer temmen totdat we allemaal zijn aangekomen op de plek waarheen we op weg waren. Op dat moment zakt het monster weer terug in een rustige sluimertoestand.
Afgelopen dinsdag heeft het monster onze collega John te pakken genomen. Vanuit een hinderlaag heeft het toegeslagen. John had geen enkele kans te ontsnappen. Op het moment dat ik dit schrijf, is hij nog steeds in een bijna hopeloos gevecht.
Het monster, dat zijn wij met z?n allen. We noemen het ?het verkeer?. Laten we vanaf nu allemaal ons best doen het monster te temmen. Een klein beetje tijd en een klein beetje verdraagzaamheid van ieder van ons, om het monster gunstiger te stemmen.
En laten we hopen op een wonder.
---------------------------------------------------------------------------------
Het wonder is uitgebleven. Gisteren is mijn collega overleden. Hij reed op zijn CBR naar het werk en is nooit aangekomen. Hij deed elk jaar een veiligheidstraining en was altijd bezig met veiligheid. Stomme pech heeft hem de das omgedaan. Maar hij is wel dood.
KL*TE!
