Zo rijd je jarenlang met het grootste plezier op je FJ door gans Europa.... en zo wordt dat plezier binnen een paar dagen omgekeerd in groot verdriet.... Ik ben niet zo'n forumman maar ik moet toch mijn ei even kwijt:
Sinds 1998 ben/was ik de trotse "vader" van een FJ1200 ABS uit '93... Vele kilometers heb ik met plezier gemaakt en naar beste kunnen ("als een goed huisvader betaamt") heb ik mijn FJ met liefde behandeld. Gewassen, gepoetst, altijd zijn drankjes op tijd... als was het mijn kind!
Niets was mijn FJ te gek...Snelwegen, bergen, zandpaden, noem het maar op. Zonder enige tegenzin zette hij zijn voet voor mij aan de grond om te voorkomen dat we omvielen. Zonder tegenzin reed hij mij naar Spanje en weer terug. Zonder tegenzin...door weer en wind....
Tot op die ene dag:
Die ene mooie dag dat we samen weer als ??n over 's-heren wegen zouden kruisen... echter bij de eerste meters liet je me weten geen zin te hebben... Met een vervelend gekreun vanuit de aandrijving liet je me dit weten... Toch zijn we voorzichtig op weg gegaan en na een aantal kilometers kreeg je het toch weer naar je zin...echter elke ochtend liet je me weten dat je oud en stram werd.... Ik heb een afspraak gemaakt bij de dokter... Je moest alleen een paar dagen wachten... Onderweg naar de doktor reden we samen door de regen.... Een onverwachte situatie dwingde mij iets harder op je rem te trappen dan gewoon...Om te voorkomen dat het wiel blokkeerde hielp je me met je ABS...maar blijkbaar vond je de druk van mijn voet niet meer prettig en trapte je terug! Met een enorme kracht (want die heb je) kickte je mijn rechtervoet van het pedaal en besloot je zelf te remmen voor wat je waard was...volledig blokkerend... Gelukkig waren we nog altijd ??n en bleven we samen overeind en samen hebben we het gehaald naar de dokter....
Deze constateerde dat je modulator niet meer deed wat hij doen moet en samen hebben we moeten besluiten je ABS te "amputeren" (genezen zou echt te duur zijn)... Het gekreun heeft de dokter gelukkig weten te verhelpen met het weer vastzetten van je kloppende hart (door ouderdom en slijtage is je ophanging wat losgeraakt) maar wat heb ik een verdriet.... Met trots draag je je leed... Fier staande drie letters nog altijd op je lichaam (ABS) maar allebei weten we dat je toch met een handicap door het leven zal moeten... Ik zal je nog meer koesteren en nog beter verzorgen...ook al is het met pijn in mijn hart.... Misschien wordt het wel tijd je wat rust te gunnen en je te laten adopteren door een geduldige pleegvader..(bestaat er ook een pension voor bejaarde motoren?)....
Maar: Je bent en blijft mijn kind! Zullen we toch nog maar een paar jaartjes van elkaar genieten?
HANG ON IN THERE!!!!!
